แดนหลงทิศ คือ ดินแดนที่เราก้าวเข้าไปแล้ว จะทำให้เราจำอะไรไม่ได้แม้กระทั้งชื่อเราเอง เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ก็จะเหมือนเดินวนกลับมาที่เดิม หาทางออกไปเจอ
จากประสบการณ์ของ พ่อชัย ชาวบ้านในตำบลแม่นาวางเล่าให้ฟังว่า
พ่อชัยอายุได้ประมาณ 21 ปี คืนนั้นฝนตก ได้ยินเสียงกบร้อง จึงแต่งตัวออกไปส่องกบที่ปลายนา เดินไปเรื่อยๆ จนถึงหนองคำ (หนองคำ คือหนองน้ำในหมู่บ้านตำบลแม่นาวาง) พ่อชัยก็ไปเจอกับ คันพนัง (คันพนัง ภาษากลางเรียก "คันดินสูง") แล้วก็มีต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ข้างคันพนังนั้น พอเดินไปเรื่อยๆ ก็เจอคันพนังและต้นไม้ต้นเดิมอีก เดินจนหมดแรง พอเริ่มสว่าง พ่อชัยก็ยังเดินต่อไป จนไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง พ่อชัยก็เดินเข้าไปถาม "อ้ายๆ บ้านผมอยู่ไหน" ผู้ชายคนนั้นก็เลยชี้ทางให้แล้วบอกอยู่บ้านไม้สองชั้นนั้นไง หลังจากนั้นพ่อชัยก็เดินไปบ้านไม้ตามทางที่ชายคนนั้นบอก เข้าบ้านไปก็ค่อยๆจำได้ว่าตนเองชื่ออะไร แต่กลับมาไม่ได้กบสักตัว ข้องก็หาย (ข้อง คือ อุปกรณ์จักสานไม้ไผ่สำหรับใส่ปลา รูปคล้ายตะกล้าปากแคบเหมือนคอหม้อดิน ก้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ) หลังจากนั้นมา พ่อชัยก็ไม่กล้าออกไปหากบอีกเลย
แหล่งข้อมูลจาก ชาวบ้านตำบลแม่นาวาง อำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น