ลักษณะ : เป็นมนุษย์ป่าร่างประหลาด ตัวเท่าเด็กอายุ 13 - 14 ปี ผอม พุงโร ผิวคล้ำ ผมเผ้ารุงรัง จมูกแบน ทุกคนมีอาวุธประจำตัว คล้ายธนูแต่เล็กกว่า ใช้คล้องตัว สะพายกระบอกไม้ไผ่ใส่ลูกดอกอาบยาพิษ
อาศัย : อาศักอยู่หุบเขาใต้เงื้อมผาแห่งหนึ่ง ในเทือกเขาใหญ่โตทิศใต้ แขวงเมืองคำม่วน เป็นป่าดงเย็นอึมครึม เชื่อโยงลงไปถึงสุวรรณเขต
อาหาร : ปู ปลา หอย ในลำธาร
เรื่องเล่า :
จากเรื่องเล่าในหนังสือ "ตามรอยพระอริยเจ้า หลวงปู่แหวน สุจิณโณ" กล่าวไว้ว่า เมื่อครั้งที่หลวงปู่แหวน กับหลวงปู่ตื้อ จารึกไปถึงเทือกเขาใหญ่โตทิศใต้ แขวงเมืองคำม่วน เป็นป่าดงเย็นอึมครึม เชื่อโยงลงไปถึงสุวรรณเขต ทั้งสององค์จึงได้ปักกลด เพื่อพักภาวนาบำเพ็ญเพียร ในป่าที่เงียบสงัดวังเวง ประมาณ 3 ทุ่ม ก็ได้ยินเสียงประหลาดดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เสียงนั้นดัง ก๋อย ก๋อย ก๋อย และเริ่มมองเห็นแสงคบไฟนับสิบๆดวงมาจากเสียงนั้นด้วย เมื่อเข้ามาใกล้ทั้งสององค์ จึงได้เห็นว่า เป็นมนุษย์ป่าร่างประหลาด ตัวเท่าเด็กอายุ 13 - 14 ปี ผอม พุงโร ผิวคล้ำ ผมเผ้ารุงรัง จมูกแบน ทุกคนมีอาวุธประจำตัว คล้ายธนูแต่เล็กกว่า ใช้คล้องตัว สะพายกระบอกไม้ไผ่ใส่ลูกดอกอาบยาพิษ มนุษย์ร่างเล็กนั้นส่งเสียงรับกันเป็นทอดๆ โอบล้อมกลดธุดงค์ของทั้งสององค์ พอเข้ามาใกล้ระยะหนึ่ง มนุษณ์ร่างเล็กนั้นได้พากันยก หน้าทึ่น (หน้าไม้) เล็งเข้ามายังกลดทั้งสององค์ ทั้งสององค์จึงกำหนดจิตหลับตา เข้าฌานทันที ปรากฏว่าลูกดอกที่มนุษณ์ร่างประหลาดระดมยิงมานั้น ตกร่วงลงพื้นดินหมด เป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่ง มนุษณ์ร่างประหลาดเห็นเป็นเช่นนั้นก็ยิ่งตกใจ ร้อง ก๋อย ก๋อย ก๋อย ดังกระหึ่ม แล้วก็ระดมยิงลูกดอกอีก 2 - 3 รอบ ก็ตกร่วงลงพื้นเช่นเดิม ทำให้มนุษณ์ร่างประหลาดตกใจพากันวิ่งหนีกลับเข้าป่าไปหมด ทั้งสององค์ก็ได้เดินจงกลมแล้วเข้าสมาธิจนสว่าง รุ่งเช้าก็ออกเดินทางต่อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น